Zodra een man op één knie zakt voor een vrouw weten we het eigenlijk al: dat is een aanzoek. Hoewel het niet ‘verplicht’ is, doet bijna elke man het wel. Het is romantisch en het hoort er wel een beetje bij, maar waarom is dat eigenlijk zo?

Geen traditioneel gebaar

In tegenstelling tot wat veel mensen denken is het knielen op één knie geen traditioneel gebaar. Het is zelfs een vrij moderne ontwikkeling, want vroeger (we praten rond 1960) knielden mannen helemaal niet en was een aanzoek ook niet echt een big deal. Huwelijksaanzoeken leken toen nog meer op onderhandelingen tussen twee families, en niet tussen twee verliefde mensen. Romantiek was ver te zoeken destijds. Als er een aanzoek werd gedaan tussen twee personen, gebeurde het eerder op een heel casual moment. Er werd geen mooie plek opgezocht of een speciaal moment ingebouwd. Het was meer een formaliteit. Gek hè?

Man doet aanzoek

Wat misschien nog wel gekker klinkt is het feit dat we, vrouwen, erg vaak verwachten van de man dat hij het aanzoek doet. Als je graag wil trouwen, waarom wacht je dan op de man tot hij de eerste stap zet? Dat is wel een dingetje van vroeger, en hoewel steeds meer vrouwen hun man ten huwelijk vragen, komt het nog steeds niet erg vaak voor en is het een ‘bijzonder verhaal’ als het wel eens gebeurt. Vrouwen wachten soms jaren om ten huwelijk gevraagd te worden en zijn vervolgens teleurgesteld als manlief weer niet op één knie is gegaan.

Niet trouwen is stilstand?

Verder denken vrouwen vaak dat hun relatie stilstaat als ze niet trouwen. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. We leven in een prestatiecultuur en trouwen is blijkbaar ook een prestatie. De drang om een aanzoek te krijgen voelt daardoor groot. Maar ook niet trouwen is helemaal oké, als je gewoon een fijne relatie hebt en niet veel belang hecht aan zulke zaken kan je ook een heel goed leven hebben. Trouwen is geen must, en als je zo graag wil trouwen, wacht dan niet op je kerel, maar neem zelf het initiatief!

Geschreven door Sanne van Bortel