Het bijzondere verhaal achter een Save the Date kaart…
2016 kon niet treuriger beginnen. In januari beviel de ambulanceverpleegkundige Jay-Jay (29) van haar doodgeboren zoontje. Een stil verdriet volgde, maar het keerpunt kwam, en hoe! Na een spectaculair huwelijksaanzoek wordt ze alsnog moeder in december 2016.
“Ik wist dat het eraan kwam. Vanaf het eerste moment in onze relatie had ik gezegd dat trouwen belangrijk voor me is. Arno wist dat en ondanks dat hij moeite had om zijn vrijheid op te geven deed hij mij een belofte: “Voor je dertigste ben je getrouwd.”
Ik werd bij alles zenuwachtig. Als Arno met Kerst tegelijkertijd met mijn zus naar de wc ging dacht ik: ‘Nu gaat het komen, ze gaan een plan bestoken voor een huwelijksaanzoek,’ maar ik zocht er dingen achter die er niet waren.”
En dan draait alles om…
“In 2015 werd ik zwanger. Ik had vanaf het begin een unheimlich gevoel en door de harde buiken was ik bang dat het mis zat.
Mijn voorgevoel bleek helaas te kloppen. Het kindje had een dodelijke groeiafwijking. Het was zo verdrietig. Tijdens Kerst vertelden we de familie dat ik zwanger was, maar met Oud en Nieuw brachten we het nieuws dat het kindje wegging. Ik heb hierna nog zeven dagen met de baby in mijn buik rondgelopen.
De bevalling met een weeënstorm was heftig, je hebt pijn terwijl je weet dat het voor niks is. Toen zagen we toch ons zeventien weken oude kindje. Ik was trots en vond mijn kindje mooi, ook al was het niet mooi. Alles zat eraan, zelfs de wenkbrauwen: het was een echt kindje.
Het afscheid ging snel. Ik wilde het zo lang mogelijk bij me houden, totdat Arno zei dat het klaar was.” ‘Deze vrouw, de redder van mensenlevens op de ambulance, kon het leven van haar kind niet langer rekken.’ zou hij later vertellen. “En dat was zo, de ontmoeting van onze zoon was gelijk het afscheid.”
Het verdriet volgt
“Iedereen rouwt op een andere manier, zo was het ook bij ons. Ik verwerkte het in mezelf, een stil verdriet, terwijl Arno er liever over praatte met vrienden. Hij wilde schrijven, naar de foto’s kijken en het delen.”
Hij heeft mij gestimuleerd om toch te praten. ‘Alles wat je wegstopt, groeit’ hebben we geleerd. Ik kwam weer dichtbij Arno door te praten.”
De ommekeer
Ondanks dat Jay-Jay nog dichtbij haar verdriet zat wilde Arno het tij keren. Hij wilde haar iets geven waarbij ze geluk mocht ervaren.
“Nietsvermoedend was ik met de ambulance aan het werk gegaan. We maakten een ongebruikelijke route van Amsterdam naar Kennemerland, maar we vervoerden echte patiënten dus ik had niks door. Uiteindelijk kwamen we op Schiphol en daar stonden mijn collega’s klaar om mijn dienst op te vangen.
Ik kreeg een tas met een setje kleren, lippenbalsem, mijn paspoort en… Een vliegticket naar Venetië! Helemaal shakend belde ik mijn moeder op: ‘Ik denk dat Arno mij ten huwelijk gaat vragen!’ “Ja,” reageerde mijn moeder triomfantelijk, “Zou je denken?!””
Voorgevoelens
“Ik stapte in het vliegtuig. Naast het voorgevoel dat ik ten huwelijk gevraagd ga worden vermoedde ik nog iets: Ik denk dat ik ook zwanger ben, maar het was te vroeg om te testen.
Het aanzoek
In Venetië kwam ik aan in een paleis van een hotel. De kamer had een bubbelbad en een reuzenbed. Op het bed lag een jurk voor me klaar met glitterpumps. Ik trok ze aan en buiten ontmoette ik fotografe Eva, samen met haar liep ik wiebelig op mijn hakken door de smalle straatjes van Venetië.
Bij een steiger vond ik Arno met twee glaasjes Aperol spritz. Ik moest ontzettend huilen toen ik hem zag. Arno liep vanaf de steiger naar me toe en pakte mijn hand. Om ons heen begonnen vijftig mensen te klappen en te joelen.Toen kwam hij met zijn kwetsbare woorden over onze ontmoeting, over zijn bewondering voor mij en over de zware tijden. ‘Het is zoals het Japanse gezegde Wabi Sabi,’ zei Arno. ‘Het leven is niet altijd perfect, maar in de imperfectie is het prachtig. Ons pad zal niet altijd mooi zijn, maar wat we ook tegenkomen, ik wil het tegenkomen met jou.’
Hierna ging hij op zijn knieën en zei hij de woorden waar ik zo op gehoopt had: ‘Lieve Jay-Jay wil je met me trouwen?’ Met trillende lippen zei ik ja en onder applaus schoof Arno de ring om mijn vinger.”
Ik leef in zekerheid
“Ik had altijd gedacht: ‘Als ik maar half zo gelukkig ben als mijn ouders, dan is het goed.’ Mijn ouders konden over alles praten, dat heb ik met Arno ook. Als je samen zoiets heftigs hebt meegemaakt als het verliezen van een kindje, dan weet je wat je aan elkaar hebt. Ik leef nu in de zekerheid: wat er ook gebeurt, hij gaat niet bij mij weg.”
Bij thuiskomst uit Venetië werd ons geluk bezegeld, precies zoals mijn intuïtie zei: Ik ben zwanger van mijn tweede kindje. Nu word ik in 2016 alsnog moeder van een kerstkindje.”
Tekst: Charlie van Zuilekom
Jay-Jay is op 16 december bevallen van haar zoon Noël, zowel moeder als kind maken het goed 🙂