Meestal staan de bruid en bruidegom in de spotlights op hun bruiloft, maar wij waren nieuwsgierig naar hoe de moeders van de bruid of bruidegom de bruiloft van hun kind(eren) hebben ervaren… De mooiste herinneringen van moeders lees je hier!

Dochter in bruidsjurk

Voor veel moeders (en vaders) is het een prachtig, emotioneel moment wanneer ze hun dochter voor het eerst in haar trouwjurk zien. Bij veel moeders is dat al bij het passen van trouwjurken, maar toch is er iets anders aan het moment dat hun dochter als bruid van de trap af komt, stralend van geluk. Het is een overweldigend moment vol trots en blijdschap.

Trotse bruidsmoeders

Michelle heeft zich nog nooit trotser gevoeld dan het moment waarop haar dochter door het gangpad liep naar haar aanstaande man. “Vanaf het moment dat je de baby in je armen houdt, droom je van dit moment, samen met honderden andere wensen. Op het moment dat het echt gebeurde, was ik super emotioneel en enorm trots.” Maria weet precies wat ze bedoelt: “Toen ik mijn zoon zag staan, wachtend op zijn bruid, kreeg ik een intens gevoel van trotsheid. ‘Ik heb het gedaan, het is me gelukt’, dacht ik bij mezelf. Ik heb mijn zoon opgevoed tot een goede man en hem een waardevol leven gegeven en nu kan hij zijn geluk voortbrengen met de vrouw van zijn dromen.”

Bruiloftsdans met dochter of zoon

Eva herinnert zich vooral de dans met haar zoon heel erg goed. Dat is iets wat ze nooit zal vergeten. “We stonden in het midden van de dansvloer, het was alsof iedereen om ons heen vervaagde en we alleen waren. Ik zag hem toen voor het eerst als getrouwde man, maar voor mij stond nog steeds mijn lieve kleine knul. Gelukkig hebben we deze dans ook op video”. Voor Gerrie was het een prachtig moment om haar dochter voor de eerste keer als bruid te zien, maar het meest bijzondere moment van de dag vond ze de dans van haar dochter met haar moeder. “Mijn dochter danste met haar oma en op dat moment werd ik overspoeld door emoties. Het is geweldig om drie generaties bij elkaar te zien op zo’n liefdevolle dag”.

Tekst: Sanne van Bortel