Nu wij hier in Zuid Spanje wonen kunnen we er niet meer omheen. Het maakt niet uit waar je bent… Je hebt altijd grote kans, ergens bij een kerk of kathedraal een bruidspaar tegen het lijf te lopen.
In Spanje worden bruiloften groots gevierd. Alles wordt uit de kast getrokken en op werkelijk helemaal niets wordt beknibbeld. Vaak wordt er jaren lang voor gespaard of, in het ergste geval; jaren later nog afbetaald. Het kan ze niets schelen want een bruiloft is wel zo ongeveer het belangrijkste en vaak ook kostbaarste evenement in het leven van de Spanjaard. De bruiloftsgasten houden hier rekening mee en schenken enveloppen waar meestal aanzienlijke bedragen inzitten.
Vanzelfsprekend wordt werkelijk iedereen uitgenodigd en ze komen dan ook allemaal en denk nu niet dat er middag- en avondgasten zijn… Nee hoor. Alle gasten blijven de hele dag en zo’n dag duurt lang. Eerst is er de officiële ceremonie, gevolgd door het, met een heus zwaard aansnijden van de taart, een pronkstuk van meerdere verdiepingen.
Als extraatje worden hierna de kousenband van de bruid en de stropdas van de bruidegom in piepkleine stukjes geknipt, in een schaal gelegd en vervolgens verkocht aan de gasten. Een grappige traditie waar iedereen aan meedoet. Zo is dan, met een beetje geluk, de taart alvast betaald.
Als het een hele lange dag gaat worden (en daar kun je gif op innemen), wordt voor bruid, bruidegom en gasten vaak zelfs een siësta ingelast want volhouden, dat zúllen ze! De gasten blijven tot het einde samen en ook bruid en bruidegom blijven tot de laatste minuut mee-feesten.
Zodra iedereen na de siësta weer bij elkaar komt, volgt het hoogtepunt van de dag: het zeer uitgebreide feestmaal en zodra de gasten, vele uren later van tafel gaan, is het tijd voor het avondprogramma… een avond die nóóit eindigt. Muzikanten treden aan, de cateraar staat alweer klaar met kleine hapjes en luxe drankjes en dan wordt er gedanst. Eindeloos gedanst.
Mijn partner is wedding-DJ en was in september gevraagd om op een traditionele Spaanse bruiloft te komen draaien. Het landgoed keek uit op de Middellandse Zee, de enorme tuin was feestelijk aangekleed en verlicht door een groep specialisten. Tegen een uur of elf die avond werd er een voorzichtig beginnetje gemaakt met de muziek.
Spanjaarden dansen graag en veel en zoals we al dachten werd het een ware marathon. Pas tegen half acht in de ochtend werd het laatste lied ingezet en mocht het bruidspaar, moe maar voldaan vertrekken maar niet voordat alle gasten nog eens uitgebreid afscheid hadden genomen. Vele knuffels, goede wensen en omhelzingen volgden en bij de tijd dat ze de villa verlieten, openden de eerste winkels in de stad hun deuren alweer.
Tekst: Anne Pennekamp, auteur van Reisgids Malaga
