Op de grote dag zelf stond Ellen bij het krieken van de dag op en voelde zich op een vreemde manier zenuwachtig. Het leek zowaar een beetje alsof ze vandaag zélf trouwen zou maar niets was minder waar.

Vandaag stond in het teken van de trouwdag van haar hartsvriendin en Ellen was acht maanden terug gevraagd om ceremoniemeester te zijn.

Ze had zich uitstekend voorbereid en nam haar taak zeer serieus

Je kunt het immers maar één keer goed doen en ze had zich stellig voorgenomen niets aan het toeval over te laten. Menig maal was ze terug geweest naar het huis van het aanstaande bruidspaar om verdere zaken te bespreken, tientallen telefoontjes waren gepleegd en het draaiboek zat solide in elkaar met voldoende ruimte voor eventuele uitloopjes. Alles was tot in den treure doorgesproken met de bloemist, het restaurant, de muzikanten en de feestlocatie en ook had ze wat extra mensen ingezet die haar een handje zouden kunnen helpen op deze belangrijke dag.

Ik ben toch niets vergeten? dacht ze een tikje nerveus en voor de zoveelste keer keek ze haar papieren door. De taart, de jurk, de ringen, de bruidsmeisjes, de auto’s… Nee, het klopt zo, besloot ze en pakte de telefoon om zich er van te vergewissen dat het aanstaande echtpaar zelf ook wakker was. Het zou je toch gebeuren! De kapster die ook de make-up verzorgen zou, stond al in de startblokken, familieleden en vrienden zouden zich verzamelen bij de kerk en Ellen was er klaar voor. Via de kapster hield ze telefonisch contact terwijl ze zelf in de auto stapte om naar de kerk te rijden om de gasten te ontvangen en corsages uit te delen.

Keurig op tijd kwam het bruidspaar aangereden en ook al had ze de jurk al een paar maal gezien, toch moest ze even slikken toen haar vriendin in vol ornaat uit de auto stapte. Ze was prachtig, vond Ellen en ook op de bruidegom viel niets aan te merken. Check! De trouwceremonie verliep vlekkeloos maar Ellen zelf kreeg er niet al te veel van mee. In gedachten liep ze al een paar uur vooruit op haar schema. De erehaag, de rijst, de rozenblaadjes. Was alles aanwezig? Zag ze niets over het hoofd?

Een klein uur later verlieten een blozende bruid en een grijnzende echtgenoot de kerk. Klaar voor de volgende feestelijkheden en ondertussen scheurde Ellen in haar rode Mini-Cooper al vooruit naar de feestlocatie. Staat de champagne klaar? Zijn de andere gasten er al? Is al het personeel aanwezig? Waar staat de taart? Staat de fotograaf al op z’n plek? Ellen had er haar handen vol aan en ontspande pas enkele uren later toen ze zich realiseerde dat haar strakke planning zijn vruchten afwierp. Het ging foutloos. Het bruidspaar glom van genoegen en Ellen bleef dicht in hun buurt om ze van dienst te kunnen zijn met wat ze ook maar wensten.

Het uitgebreide buffet voor een vrij groot gezelschap bleek een succes en het bedienend personeel wist wat ze deden. Glazen bleven gevuld, evenals het buffet. Na het diner kreeg de bruid nog even de gelegenheid om haar make-up bij te laten werken en viste Ellen op de valreep nog een paar rijstkorrels uit het haar van de bruidegom. Prachtig, mompelde ze in zichzelf. Het loopt gesmeerd en langzaam ontspande ze zich weer maar dat was maar van korte duur. De band kwam op het podium en iets in de installatie bleek niet te werken. Ellen verstijfde en zo snel haar hoge hakken haar dragen konden liep ze richting podium. Gelukkig kon de manager van de zaak het euvel verhelpen en snelde toe met een paar extra snoeren. Het bruidspaar had het niet eens in de gaten en ook de gasten leken het niet door te hebben.

Een briljante avond volgde want de viermans-band had het bijzonder goed begrepen en routineus speelden ze in op de vele stukjes, gedichtjes en voordrachten tussendoor. Pas toen het overgelukkige echtpaar en de laatste gasten vertrokken waren, bemerkte ze de twee blaren op haar hiel en de onelegante transpiratievlekken op haar feest-blouse en keek eens rond in de lege ruimte. ‘Knap werk, mevrouw’, hoorde ze opeens naast haar. De hotelmanager was bij haar komen staan en overhandigde haar een glas champagne. ‘Die heeft u wel verdiend geloof ik. Is het uw vak? Het verliep allemaal zo soepeltjes. Mijn complimenten.’Die nacht in bed overwoog een vermoeide maar opgetogen Ellen serieus een carierre-switch.

Tekst: Anne Pennekamp

‘Wil jij onze ceremoniemeester zijn? Jij bent altijd zo lekker stressbestendig en ik raak al helemaal in paniek bij de gedachte dat ik jou er niet bij heb.’ Met een scheef hoofd keek ze haar allerliefste vriendin aan.



Ellen vond het een eer. Dat moest ze eerlijk toegeven maar hier had ze helemaal geen ervaring mee.’Natuurlijk doe ik dat’, sprak ze spontaan ‘maar wat wordt er van me verwacht op zo’n dag?’ De aanstaande bruid had er eigenlijk zelf ook niet echt een idee bij dus besloot Ellen zelf maar op onderzoek uit te gaan en nadat ze de nodige informatie gevonden had op het internet, maakten ze een afspraak om alles eens grondig door te spreken.

‘Het is nog best een hele verantwoording hoor’, vond Ellen ‘maar ik denk dat ik het inmiddels wel begrijp’. De bruid in spé slaagde een zucht van verlichting want ze wist: als Ellen zich ermee bemoeit kan er eigenlijk niets meer fout gaan. Ze is zo heerlijk secuur in alles wat ze doet.

De uren die volgden werden besteed aan het samenstellen van het draaiboek voor de grote dag en Ellen noteerde secuur wat de wensen van het bruidspaar waren. Ze besloten dat Ellen de uitnodigingen zou krijgen zodra deze geschreven waren zodat zij er zelf nog wat informatie voor de gasten aan zou kunnen toevoegen. Bovendien zou ze haar eigen contactgegevens toevoegen zodat gasten haar benaderen konden voor eventuele speeches en andere zaken. Zij zou ze dan inpassen in het programma.

Een cadeau-lijst bleek niet nodig want het paar zou het liefst een envelopje krijgen. Er werd gesproken over bloemen, corsages, de getuigen, de auto’s, de kerk, de feestlocatie, de muziek, de leveranciers en het gastenboek. Ook zou er iemand moeten zijn die de giften in bewaring zou nemen.

Toen alles eenmaal doorgesproken was begreep de aanstaande bruid pas in volle omvang wat ze haar vriendin gevraagd had. ‘Het is best een beetje veel’, sprak ze een beetje sip. ‘Wil je dit eigenlijk wel voor ons doen want zo heb je zelf niet echt de tijd om onbezorgd te genieten van de dag zelf’ maar Ellen bleek vastbesloten en had er enorm veel zin in. Ze werd altijd geroemd om haar grote organisatie talent en die kon ze dan nu eens inzetten voor haar vriendin.

Het enige wat ze niet met het bruidspaar besprak was de vrijgezellenavond. Ook die zou ze organiseren voor de bruid, ruim voordat de grote dag zich aan zou dienen. De bruidegom verzekerde haar dat zijn vrijgezellenfeest geregeld zou worden door zijn eigen vrienden dus dat was ook geregeld.

Pas vele uren later verliet ze het huis van het paar, gewapend met een enorme berg aantekeningen en een hoofd vol ideeën. Ze zou er alles aan doen om het op de dag zelf allemaal gladjes te laten verlopen. Haar werk begon nú en ze had nog acht maanden de tijd. Vanavond deel 2….wordt vervolgd.

Tekst: Anne Pennekamp