Een aanzoek waarbij de vrouw in plaats van de man op één knie gaat komt steeds vaker voor, maar slechts in vijf procent van de gevallen kiest de vrouw ervoor om het aanzoek te doen. Dat ligt grotendeels aan de traditie, maar als je graag wil trouwen, waarom zou je dan wachten tot je liefje het aanzoek doet?

Vrouw gaat op één knie

Een aanzoek is altijd romantisch, of het nou de vrouw of de man is die op één knie gaat. Toch vragen heel weinig vrouwen aan hun partner of ze willen trouwen, en dat ligt volgens onderzoekers aan de verwachtingen die de samenleving stelt aan een vrouw. Vrouwen ‘moeten’ bovenal vrouwelijk zijn, niet te sterk overkomen en achter de man staan. Assertieve vrouwen worden als mannelijk gezien en vooral in een relatie wordt er dan gefronst.

Aanzoektraditie verandert

Gelukkig is deze opvatting aan het veranderen. Uit een onderzoek van een datingwebsite bleek dat 95% van de mannen het wel heel fijn zouden vinden als een vrouw de eerste stap zet, zoals het geven van een kus of het vragen van een telefoonnummer. Ook bij het doen van een aanzoek groeit dit percentage. Uit een enquête van de Glamour is gebleken dat 70% van de mannen het helemaal geweldig zouden vinden als hun vriendin een aanzoek deed.

Aanzoek is voor mannen

Toch doen de vrouwen nauwelijks een aanzoek en wachten ze op hun partner tot de grote vraag gesteld wordt. Uit verschillende enquêtes blijkt dat vrouwen het toch een ultiem romantisch gebaar vinden als de man hen vraagt en niet andersom. Het idee dat mannen het aanzoek moeten doen is dus een stevige traditie die veel stelletjes maar al te graag volgen.

Een aanzoek doen als vrouw

Toch zijn er wel wat stoere vrouwen geweest die hun partner ten huwelijk hebben gevraagd. Soms kwam het ook als verrassing voor henzelf, anderen hebben hun aanzoek goed voorbereid en gepland. Lees hier enkele persoonlijke ervaringen.

Lies (27): “Ik had al acht jaar een relatie met mijn vriend en we hadden het nog nooit gehad over trouwen. We hebben elkaar ontmoet toen we nog op school zaten, en daarna gingen studeren, en daarna onze eerste baan probeerden te vinden. Het was hectisch en pas toen het voelden alsof we een beetje gesetteld waren, begon ik wel eens over trouwen. Hij lachte altijd wel, maar gaf nooit toe. Toen we acht jaar een relatie hadden, ben ik op één knie gegaan met een verlovingsring. Ik zei, ‘laten we trouwen’. Mijn vriend was duidelijk overrompeld en een beetje boos op zichzelf dat hij niet eerder was met het aanzoek. Hij zei wel ja en ik heb hem vergeven dat het een beetje lang duurde.”

Chantal (30): “Ik ben echt tegen het idee dat mannen moeten beslissen wanneer het tijd is om te trouwen. Ik heb mijn echtgenoot gevraagd om te trouwen met mij en hij was niet eens verbaasd. Hij zei uiteraard ja en onze bruiloft was origineel, met weinig tradities. Ik droeg geen witte jurk, ik ben niet weggegeven aan het altaar en ik heb ook geen boeket gegooid. Het was de mooiste dag van ons leven.”

Tamara (33): “Wacht nooit op anderen tot zij een beslissing voor jou maken. Als jij iets wil, dan moet je daarvoor gaan! Het leven is veel te kort om op anderen te wachten. Ik had nog maar een jaar iets met mijn partner, maar het voelde goed en ik besloot haar ten huwelijk te vragen. Ze wilde net als ik een gok wagen en zei ja. Ze was wel verrast dat ik de eerste was die het aanzoek deed!”

Tekst: Sanne van Bortel