Je laten rondrijden in een prachtige koets, met een keurig aangeklede koetsier en voor de koets één of twee indrukwekkend mooie, verzorgde paarden… Wie wil er niet zo’n fantastische ervaring op hun trouwdag?

Trouwfoto’s met koets

Wie van paarden houdt, kiest er geheid voor om qua trouwvervoer een koets in te huren. Trouwens, zelfs als je niet echt van paarden houdt, geeft een trouwkoets extra glans en een bepaalde sfeer aan je trouwvervoer. Het gekletter, de zon op je huid, de wind in je haren… Mensen die even stil blijven staan om te kijken hoe jullie voorbij komen… Ik durf te wedden dat er heel wat mensen nog praten over jullie koets. Bovendien is het gewoon een geweldige sprookjesachtige manier om aan je dag te beginnen. Lekker in je frisse lucht, laat iedereen maar zien dat je gaat trouwen! Een koets doet het overigens ook nog eens veel beter op trouwfoto’s. Paarden en koetsen zijn super fotogeniek en maken bij veel mensen romantische gevoelens los.

Koetsen met en zonder dak

Het weer in Nederland is niet altijd even betrouwbaar. Zo zegt Piet dat de zon de hele dag schijnt, en zo sta je een paar uur later beteuterd in de regen. Normaal geen ramp, maar op je trouwdag wil je dat natuurlijk niet meemaken. Ook als je een koets gaat huren voor je trouwvervoer, komt vroeg of laat de vraag: wil je er één met of zonder dakje? En dan moet je erop vertrouwen dat het lekker weer wordt of juist niet. Bestaan er dan geen modellen met een inklapbaar dakje? Vast wel. Laat je goed informeren en maak dan je keuze. Het dakje is naast de functionaliteit ook belangrijk voor de uitstraling van het geheel en dus belangrijk voor de trouwfoto’s.

Trouwkoetsen zijn romantisch

Daar kan niemand tegenin, trouwkoetsen zijn ontzettend romantisch. Alleen het gebries en het hoefgekletter van de paarden al. Het wiegende ritme van het voortbewegen van de koets. Het feit dat je een privéchauffeur hebt, nou ja, privékoetsier. Bovendien trekt een trouwkoets veel bekijks en stiekem is dat op je trouwdag best wel heel erg leuk… Geniet ervan!

Tekst: Sanne van Bortel