Misschien niet heel chique wanneer ik nu toe ga geven dat ‘Ik ga trouwen’ het eerste wat in mij opkomt. Het zou natuurlijk ‘Wij gaan trouwen’ moeten zijn.



Maar stiekem ben ik zo’n vreselijke vrouw die eigenlijk de bruiloft al gepland had voor de man waar ik daadwerkelijk mee zou willen trouwen zich aan had gediend. Slecht misschien, maar dat maakt wel dat het meer een ‘ik’ ding wordt.

Mannen en de bruiloft

Mijn lief knikt ook altijd instemmend wanneer ik los ga over hoe de dag eruit moet komen te zien. Dus ik ga er voor het gemak dan ook maar vanuit dat alles wat ik in gedachte heb helemaal prima is. Menig man vind het volgens mij ook wel fijn als ze zich niet zo druk hoeven te maken over de grote dag. Of ben ik gewoon hebberig als het op DE dag aankomt?

Trouwfeest traktatie van de ouders

Zou die hebberigheid wellicht voortkomen uit het feit dat ik het ooit heel gebruikelijk was dat de ouders van de bruid de bruiloft betaalde? In dat geval kon je als man niet zo gauw moeilijk doen over de invulling van de dag, alles werd immers betaald door je schoonouders ‘to be’.

Ik schuif het graag onder de noemer: instinct. Als dit al eeuwen zo ging, kan ik er niets aan doen dat ik dit vind. Dat vind ik wel zo makkelijk.

Tekst: Saskia Baggen